Piękna świątynia z drewna modrzewiowego powstała na przestrzeni lat 1593-95. Środki na jego wzniesienie zapewnili właściciele dworu w Małej: Rafał i Elżbieta Łyczkowie. Kościół poświęcił w 1597 roku biskup krakowski kard. Jerzy Radziwiłł. Parafia otrzymała wezwanie św. Michała Archanioła. Do dzisiaj tego głównym symbolem jest figura świętego przedstawionego w wojowniczej pozie, z uniesioną włócznią i oczywiście pokonanym smokiem u swoich stóp. Już w Starym Testamencie pradawny gad używany był jako symbol diabła.

Archanioł Michał uznawany od wieków jest za obrońcę chrześcijan. O jego wstawiennictwo zwracali się rycerze idący na bitwę, żołnierze i inne służby mundurowe, na przykład policjanci. Każdy, kto przeciwstawiał się złu mógł liczyć na duchowe wsparcie dzierżącego ognisty miecz księcia aniołów. W Polsce jest także uznawany za patrona niektórych jednostek powietrzno-desantowych, mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy, policjantów, a także dobrej śmierci.

Poświęcona św. Michałowi świątynia w Małej w 1909 otrzymała dzwonnicę. Kształt, który jej nadano nazywa się parawanowym i rzeczywiście konstrukcja może przywoływać na myśl rodzaj zasłony. Dzwonnica parawanowa to w istocie dość wysoka murowana ściana, najczęściej z trzema (czasem więcej) arkadami. Każdy z łuków mieści w sobie dzwon.

Pierwsze tego typu konstrukcje pojawiały się w XIII wieku, w architekturze gotyckiej. Budowano je jako znacznie tańsze od wież przeznaczonych na dzwonnice, dzięki czemu uboższe parafie mogły sobie pozwolić na własne dzwony. Liczne zabytkowe dzwonnice tego typu przetrwały w południowo-zachodniej Francji, na Półwyspie Iberyjskim oraz w Ameryce Południowej i Środkowej. W Polsce taką konstrukcję stosowano w przypadku starych świątyń, do których nie można było dobudować wieży.

W dzwonnicy parawanowej w Małej wisi dzwon z 1634 odlany w pracowni Jakuba Erlichera ufundowany przez Katarzynę Łyczkową z Nowosielc.

Późnogotycki kościół zdobi czworoboczna wieża o dwóch kondygnacjach, a jednokalenicowy dach zwieńcza blaszany hełm ostrosłupowy.

Wewnątrz, pielgrzymi powinni zwrócić uwagę na piękną współczesną polichromię. Została ona wykonana w latach 1965-66 przez siostry Pawłowskie: Annę i Zofię. To jednak nie wszystko, bo za ołtarzami bocznymi ocalały niewielkie fragmenty zabytkowej polichromii figuralnej z lat 1597-1610. To prawdziwy skarb historii sztuki.

Innymi skarbami tego miejsca są między inny mi późnorenesansowe obrazy z około 1597 roku. Wsród nich znalazły się przedstawienia Matki Boskiej z Dzieciątkiem, św. Elżbiety oraz Jana Chrzciciela. Jest tam także Scena Ukrzyżowania Chrystusa namalowana na desce ze złotym tłem oraz przedstawienia św. Barbary i św. Katarzyny.

Wspomnianą rzeźbę Michała Archanioła odnajdziemy w późnobarokowym ołtarzu z około 1780 roku. Warto także zwrócić uwagę na drewnianą chrzcielnicę z I połowy XVIII wieku oraz piękny prospekt organowy (połowa XVII wieku). Znajduje się on na chórze o wygiętym parapecie z balaskami z I połowy XVIII w.